گزارشی از دومین روز راه‌پیمایی سه روزه‌ی کارزار زنان
در شهر لاهه (دن‌هاگ) هلند
فعالین «کارزار مبارزه علیه خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی علیه زنان در ایران» بعد از سپری کردن اولین روز راه‌پیمایی خود در شهر هامبورگ آلمان، صبح زودِ روز پنج‌شنبه 7 مارس 2019 با اتوبوس راهی هلند شدند. در طول مسیر شعر کارزار «آتیش بزن به روسری!» و سروده‌های انقلابی دیگر را با شور و انرژی می‌خواندند و خود را برای برگزاری دومین روز راه‌پیمایی آماده می‌کردند.
اتوبوس ساعت یک ربع به دو به محل آکسیون رسید؛ رفقا با لب خندان و سرشار از انرژی مبارزاتی مدت کوتاهی را به استراحت پرداختند؛ سپس خود را به محل تجمع رسانند و از فضا و حضور سایر دوستان و رفقا به شوق آمده بودند؛ دوستان و رفقا را در آغوش می‌گرفتند و فضا مملو از دوستی و صمیمیت بود. هرلحظه به شمار شرکتکنندهگان افزوده می‌شد، با وجود هوای سرد و طوفانی حدود 150 نفر در این حرکت مبارزاتی شرکت کرده بودند. قابل‌ذکر است که حضور نسل جوان و همچنین فعالین جنبش زنان افغانستان در این مراسم چشم‌گیر بود.
کمیته‌ی تدارک کارزار زنان در هلند طی دو ماه تلاش شبانه‌روزی و هماهنگی برنامه‌ها، آماده‌ی استقبال از فعالین و همراهان کارزار بود.
ساعت دویِ بعدازظهر ماشین پودیوم به محل تجمع رسید. تیم کمیته‌ی تدارک محلی همراه با دوستانی که برای کمک خود را به محل تجمع رسانده بودند، در یک حرکت جمعی، با همبستگی در هوای سرد و با وجود باد شدید تلاش کردند که خیلی سریع پرچم و بنرهای کارزار، پلاکاردها و عکس‌های مبارزاتی زنان را نصب کنند.
حاضرین با پوشیدن تی‌شرتِ کارزار و بستن دستمال‌گردن‌هایی که بر روی آن‌ها لوگوی راه‌پیمایی سه‌روزه (نمادی از «زنان خیابان انقلاب») و جمله‌ی «40سال مبارزات زنان در ایران» چاپ شده بود، آماده شدند.
همان ابتدا پلاکاردهای قرمز رنگی که بر روی آن‌ها شعارها و برخی از مطالبات زنان نوشته بود، در بین جمعیت پخش شد. شعارهایی چون: «سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی!»، «حق زن ملی نیست، جهانی است!»، «بدن من حق من است، نه هیچ دولت، نه هیچ مذهب و نه هیچ فردی!»، «دست مذهب از زندگی زنان کوتاه!»، «زنده باد همبستگی جهانی زنان!»، «زنان جهان از مبارزات به حقِ زنان ایران دفاع کنید!» «مبارزات زنان ملی نیست، جهانی است!»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد!» و ... اما شعار «نه به حجاب اجباری!»، «حجاب اجباری سمبل اسارت زنان است!» که عمده‌ی پلاکارها به آن اختصاص داده شده بود، مورد استقبال اغلب حاضرین قرار گرفت.
علاوه بر پرچم بزرگ کارزار با شعار «حجاب اجباری مرکز خشونت دولتی علیه زنان در ایران است!»، پرچم «نه می‌بخشیم! نه فراموش می‌کنیم!» پرچم زنان دادخواه در این راه‌پیمایی بود.
بر روی دو پرچم بزرگ عکس‌های مبارزات چهل‌ساله‌ی زنان ایران علیه حجاب اجباری چاپ شده بود و مجموعه‌ای از مطالبات و خواسته‌های زنان به زبان هلندی و انگلیسی نوشته‌شده بود. همچنین عکس‌هایی از مبارزات زنان کشورهای مختلف هم به نمایش گذاشته شد.
در این راه‌پیمایی همچنین شاهد پرچم‌های مبارزاتی دیگری بودیم که از جانب فعالین جنبش بین‌المللی زنان و سایر جنبش‌های مبارزاتی آورده شده بود، مثل: «مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان ـ ایران)»، «همبستگی و مبارزات زنان جهانی است!»، «برابری واقعی زن و مرد معیار آزادی جامعه است!»
بعد از آمادگی‌های لازم و حضور اکثر نیروها و شرکتکنندهگان، برنامه توسط یکی از فعالین کمیته‌ی محلی برگزارکننده‌ی راه‌پیمایی کارزار زنان، با خوش‌آمدگویی به حاضرین و تبریک 8 مارس روز مبارزات جهانی زنان به زبان هلندی و فارسی آغاز شد.
او ضمن تأکید بر این نکات: «تحمل نمی‌کنیم، تن نمی‌دهیم، قانون اسارت‌آمیز را خود لغو می‌کنیم، قانون آزادی را خود می‌نویسیم، حجاب اجباری را از سر برمی‌کشیم و تا رهایی از پا نمی‌نشینیم» در ادامه با شعارهای «مرگ بر جمهوری اسلامی!»، «حکومت ضد زن سرنگون! سرنگون!»، «زنده باد همبستگی و مبارزات زنان در سراسر جهان!» ... جمعیت را با خود همراه کرد و حاضرین این شعارها را با خشم فریاد می‌زدند.
برای شروع برنامه‌ی هنری کاری از هنرمند جوان، آناهیتا داشتیم. آناهیتا از خردسالی در اکثر برنامه‌های نیروهای سیاسی شرکت فعال داشته و همیشه با زدن گیتار و پیانو ترانه‌های انقلابی را همراه پدرش ـ رفیق جعفر امیری ـ اجرا کرده است. در دومین روز راه‌پیمایی سه‌روزه‌ی کارزار، در حالی که هوا به‌شدت نامساعد بود و در کنار باد شدید، باران اندکی هم شروع به باریدن کرده بود، باز هم آناهیتا و جعفر برنامه اجرا کردند. آناهیتا با انگشتان سرخ از سرما ولی با آرامش خاص خودش کیبورد می‌زد؛ و آن‌ها با همراهی و استقبال حاضرین دو ترانه‌ی انقلابیِ «زده شعله در چمن» و «آفتابکاران جنگل» را بسیار زیبا اجرا کردند.
بعد از اجرای برنامه‌ی هنری، پیام کارزار زنان به مناسبت روز جهانی زن به زبان هلندی، توسط «نیری» یکی از فعالین مترقی هلندی و از امضاءکننده‌گانِ کارزار خوانده شد.
بخشی از ترجمه فارسی پیام
«ما فعالین کارزار مبارزه با خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی بر زنان در ایران، اینجا هستیم که به شما بگوییم مبارزه زنان ایران علیه حجاب اجباری جدا از مبارزه‌ی زنان در کشورهای غربی علیه سکسیسم نیست. این‌که 40 سال پیش رژیم جمهوری اسلامی اولین حمله‌ی خود را به زنان با اجباری کردن حجاب آغاز کرد. در گوشه‌ای از این جهان به نام ایران، زنان برای اولیه‌ترین حقوق خود یعنی انتخاب پوشش شلاق می‌خورند و دستگیر می‌شوند.
ما اینجا هستیم که بگوییم مبارزه زنان علیه حجاب اجباری و سایر عرصه‌های خشونت بر زنان در ایران جدا از مبارزه‌ی میلیون‌ها زن در سراسر جهان علیه خشونت بر زنان نیست. سیستم سرمایه‌داری حاکم برجهان زنان را در همه‌جا با اشکال متفاوت، فرودست کرده است. تشدید مردسالاری و کنترل بدن زنان و تبدیل هر چه بیشتر آنان به ماشینِ بچه‌سازی و کالایِ لذت‌بخشی به مردان، نیازِ سیستم سرمایه‌داری برای حاکمیت برجهان است. ما در صفحات تلویزیون و اخبار رسانه‌های غرب تنها تصویری که از ایران می‌بینیم، تصویر بنیادگرایان اسلامی است که در حال ساختن بمب هسته‌ای‌اند و مردمی که گویا همه تروریست هستند. این تصویری کاذب از مردم آن‌سوی جهان است.
زنان در آن‌سوی جهان، در کشوری بنام ایران در حال مبارزه علیه حجاب اجباری و سایر عرصه‌های ستم هستند. مردم ستمدیده در آن‌سوی جهان، در کشوری به نام ایران در مبارزه روزمره با رژیم جمهوری اسلامی هستند.
ما اینجا هستیم تا به شما بگویم ما نه به رژیم فاشیستی آمریکا نیاز داریم و نه به دولت‌های امپریالیستی مردسالار اروپایی. ما از شما زنان و مردان آزادی‌خواه می‌خواهیم که در کنار زنان ایران برای مبارزه علیه حجاب اجباری و سایر عرصه‌های خشونت بر زنان بایستید. ما مصمم هستیم مبارزات‌مان را در جهت سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی برای کسب آزادی و برابری‌مان ادامه دهیم. ما می‌خواهیم که شما زنان و مردان آزادی‌خواه پشتیبان ما و مردم ما باشید.» «شعله پاکروان» ـ مادر «ریحانه جباری» ـ یکی از زنان فعال در جنبش دادخواهی به عنوان یکی از زنانِ دادخواهِ حامی کارزار توانست در راه‌پیمایی روز دوم با ما همراه شود. او در حالی که پوستری از ریحانه در دادگاه و پوستر «فریادِ نه به تبعیض و نابرابری، چهل ساله می‌شود!» (پوستر «ندای زنان ایران» به مناسبت هشتم مارس) را روی لباس خود چسبانده بود، پشت تریبون رفت و محکم، قوی و مملو از خشمی عمیق صحبت کرد.
او خطاب به سران رژیم جمهوری اسلامی، گفت: «به‌عنوان یک دادخواه و به‌عنوان قطره‌ای از دریا، به‌عنوان یک مادر و یک زن، به حکومت ضد بشری و ضد زن شما می‌گویم که ما مادران روبه روی تو ایستاده‌ایم! و دیگر اجازه نخواهیم داد که شما بچه‌های ما را بکشید، در سیاه‌چال‌ها به آن‌ها تجاوز کنید و جسدشان را به خانواده‌های‌شان تحویل دهید! ... و تا زمانی که تمام عاملین و آمرین را پای میز محاکمه نبینیم دست از تلاش‌مان برنخواهیم داشت ...»
در حمایت از راه‌پیمایی کارزار زنان و مبارزات زنان در ایران، تعدادی از فعالین مترقی، دمکراتیک و رادیکال جنبش زنان در هلند از شهرهای مختلف حضور داشتند؛ ازجمله «کمیته‌ی هشت مارس آمستردام» که مجموعه‌ای از گروه‌های مختلف فعالین جنبش زنان هستند. در این راه‌پیمایی چند نفر از اعضای مرکزی «کمیته‌ی هشت مارس آمستردام» هم شرکت داشتند و پیام‌های همبستگی خود را به زبان هلندی اعلام کردند. (ترجمه‌ی پیام‌ها به زبان فارسی در سایت کارزار درج و در اختیار علاقه‌مندان قرار خواهد گرفت)
پیام «نهاد بین‌المللی زنان آزاد» توسط «بیروان» از فعالین زنان کُرد در هلند اعلام شد. او ضمن همبستگی با کارزار زنان، به مبارزات زنان کُرد و خصوصاً «سکینه جانسیز»، «فیدن دوغان» و «لیلا سویلِمز» سه زن فعال کُرد که در ژانویه‌ی 2013 توسط نیروهای دولت فاشیستی ترکیه در فرانسه ترور شدند، اشاره کرد. او همچنین به اعتصاب غذای «لیلا گووَن» و دیگر فعالین سیاسی کُرد که جان‌شان در خطر است اشاره کرد؛ و بر ضرورت همبستگی و حمایت از مبارزات مردم تحت ستم کُرد در ترکیه و سوریه تأکید داشت.
در ادامه دو نفر از گروه هنریِ «فردای سرخ» از روتردام دو ترانه‌ی مبارزاتی در رابطه با زنان خواندند. سپس «هالینکا» از فعالین «کمیته‌ی هشت مارس آمستردام» و «کنفرانس زنان پایه» پیامی به حاضرین داد. او ضمن معرفی خود به‌عنوان یکی از اعضای هیئت مسئولین این تشکلات، به چهلمین سالگرد مبارزات زنان ایران اشاره کرد که از سال 57 علیه حجاب اجباری آغاز شده است. او گفت: «برایم مایه‌ی افتخار است که امروز در کنار شما قرار دارم و در گرامی‌داشت این مبارزه‌ی ارزشمند با شما صحبت می‌کنم. ما سالیان طولانی است که با فعالین زنان ایرانی در هلند فعالیت‌های مشترک انجام می‌دهیم. آکسیون‌هایی به مناسبت ۸ مارس روز جهانی زن، 25 نوامبر روز جهانی مبارزه علیه خشونت بر زنان و روز اول ماه مه روز جهانی کارگر را همراه این رفقا برگزار می‌کنیم.» او در رابطه با همبستگی جهانی زنان ابراز خشنودی کرد؛ و از این‌که استقبال از روز جهانی زن هر ساله افزایش بیشتری یافته است و میلیون‌ها زن در سراسر جهان به خیابان‌ها می‌آیند و این روز مبارزاتی را جشن می‌گیرند، ابراز خرسندی کرد. همچنین گفت: «رهایی زنان رهایی جامعه است! مبارزه‌ی شما با مبارزه‌ی ما در همبستگی جهانی است!»
پیام «اتحادیه‌ی زنان سوسیالیست» توسط «چینار» از فعالین زنان کُرد ساکن هلند به حاضرین اعلام شد. او ضمن همبستگی با مبارزات زنان در ایران و کارزار زنان، به موقعیت سیاسی و شرایط اجتماعی زنان تحت حاکمیت دولت فاشیستی ترکیه اشاره داشت؛ و این‌که دولت‌های امپریالیستی و ارتجاعی ضد زن و مذهبی حاکم در سطح جهان شرایط را برای بسیاری از زنان بسیار دشوار کرده‌اند. او بار دیگر روی شرایط زنان کوبانی و ضرورت حمایت از مبارزات آنان و همبستگی بین‌المللی تأکید کرد و به خواسته و مطالبات زنان اشاره داشت.
«سادت کارابولوت» یکی از اعضا و همچنین مسئول سیاست‌های امور خارجه‌ی «حزب سوسیالیست» در پارلمان هلند نیز در همبستگی با کارزار زنان در این مراسم شرکت کرد. او ضمن حمایت از کارزار زنان، از مبارزات جسورانه‌ی زنان در ایران علیه حجاب اجباری سخن گفت و سیاست‌های ضد زن رژیم ایران علیه زنان را محکوم کرد. همچنین به اهمیت همبستگی بین‌المللی زنان اشاره کرد. او گفت: «زنان باید از حق‌وحقوق و آزادی‌های اجتماعی برابر با مردان برخوردار باشند. زنان برای به دست آوردن این حق‌وحقوق همواره مبارزه کرده‌اند. زنان این حق را باید داشته باشند که تصمیم بگیرند چه چیزی بپوشند، با چه کسی رابطه‌ی جنسی داشته باشند و ...» او در پایان تأکید کرد: «زنده باید مبارزات و همبستگی جهانی زنان!»
در ادامه «لونا ولی» پیام «جنبش جهانی زنان علیه جنگ» ـ که متشکل از فعالین زنان افغان و ایرانی است ـ را به حاضرین اعلام کرد. او یاد همه‌ی زنانی که قرن‌ها در راه آزادی و برابری با مبارزات‌شان، حاکمیت نظام مردسالار و خشونت سرمایه‌داری در کشورهای غربی را زیر سوال برده‌اند، گرامی داشت؛ زنانی که برای برقراری عدالت و به دست آوردن حق‌وحقوق زنان در میدان‌های نبرد جان خود را از دست داده‌اند؛ زنانی که درنتیجه‌ی همبستگی و تلاش‌های‌شان 8 مارس به عنوان روز زن نام‌گذاری شده است و ...
وی گفت که حقوق زنان در افغانستان به رسمیت شناخته نمی‌شود. جامعه‌ی افغانستان به لحاظ سیاسی و اجتماعی یک جامعه‌ی مطلقاً مردسالار است. خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی، انواع خشونت‌هایی است که بر زنان افغانستان به‌طور روزمره اعمال می‌شود. در طی همین هجده سالی که از هجوم قوای نظامیِ چهل کشور جهان به افغانستان می‌گذرد، هشت مارس به‌طور نمایشی تجلیل می‌گردد؛ و حقوق زنان همانند سابق توسط نظام مردسالار و نیروهای اشغال‌گر پایمال می‌گردد. او بر روی این نکته تأکید کرد که زنان افغانستان زمانی می‌توانند از ستم و خشونت رها شوند که همانند زنان دنیا متحد شوند و به‌طور آگاهانه به دفاع از خود برخیزند ...
در ادامه پیام کارزار زنان به مناسبت روز جهانی زن نیز توسط «فریده رضایی» از فعالین کارزار برای حاضرین خوانده شد.
بخشی از پیام:
«ما فعالین کارزار مبارزه با خشونت بر زنان در ایران امروز به اینجا آمده‌ایم تا بازتاب چهل سال مقاومت و مبارزه‌ی زنان ایران برای اولیه‌ترین حقوق‌شان علیه یکی از ضد زن‌‌ترین رژیم‌های معاصر باشیم. اینجا هستیم تا صلابت مبارزات کارگران، جسارت مبارزات دانشجویان، استمرار مبارزات معلمان، حقانیت کولبران، نارضایتی مال‌باختگان، همبستگی کامیون‌داران، دادخواهی زندانیان، خشم فرودستان ... و عصیان و شورش‌گری زنان را بیش‌ازپیش در صفوف‌مان جذب و بازنمایی کنیم...
در چهلمین سالگردِ این‌همه جسارت و مقاومت، آمده‌ایم تا صدای ایستادگی و پیشروی زنان ایران و فریاد آزادی‌خواهی و رهایی‌طلبی انقلابی چهل‌ساله‌ی آنان علیه رژیم زن‌ستیز جمهوری اسلامی باشیم.
مردم ایران، خصوصاً زنان نه نیاز به ناجیان بین‌المللی دارند و نه واپس‌گرایان اسلامی؛ بلکه نیاز به همبستگی با مردم جهان دارند. نیاز دارند که صدای مبارزات‌شان توسط نیروهای مترقی و مبارز، خصوصاً زنان جهان طنین‌انداز شود تا مردم جهان در کنار مبارزات مردم ایران بایستند...
در کنار زنانی بایستید که می‌خواهند با ادامه‌ی مبارزات‌شان علیه حجاب اجباری و سایر اشکال ستم جنسیتی، به سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی و کلیه‌ی حامیان امپریالیستش، خدمت نمایند. این آغازی است برای رهایی زنان و همه‌ی ستم‌دیده‌گان از سیستم ستم و استثمار حاکم...»
هم‌زمان اعلامیه‌ی شماره‌ی 3 کارزار و پیام کارزار زنان به مناسبت 8 مارس به زبان‌های فارسی، هلندی و انگلیسی در بین شرکتکنندهگان پخش شد.
بعد از دریافت این پیام‌های امیدبخش بین‌المللی و ... شرکتکنندهگان، راه‌پیمایی را در هوایی طوفانی آغاز کردند. ابتکار جالب کمیته‌ی برگزاری در هلند این بود که پودیومی تدارک دیده بودند که قابل حمل توسط تظاهرکننده‌گان بود و مسئول آن که زنی هلندی بود اصرار داشت که پودیوم در این روز باید صرفا توسط زنان حمل و هدایت شود و خودش با دقت و تجربه کافی بر این کار نظارت داشت.
در صف اول راه‌پیمایی بنر بزرگ کارزار با طرح چهل سال مبارزه‌ی زنان علیه حجاب اجباری قرار داشت و تظاهرکننده‌گان با پرچم‌ها و پلاکاردهای‌شان بعد از این بنر و پودیوم در حرکت بودند. در تمام طول مسیر برخی از فعالین کارزار از روی پودیوم شرکتکنندهگان را در دادن شعارها با خود همراه می‌کردند. آن‌ها با صدای بلند و مملو از خشم و نفرت از رژیم ضد زن و جنایت‌کار جمهوری اسلامی افشاگری می‌کردند و با تمام توان علیه جمهوری اسلامی ایران و کلیت نظام مردسالار سرمایه‌داری در جهان شعار می‌دادند. علاوه بر شعار «همبستگی جهانی زنان!»، شعارهایی همچون «مرگ بر جمهوری اسلامی!»، «حجاب اجباری نمی‌خوایم! نمی‌خوایم!»، «رژیم سنگسار/ شکنجه/ اعدام/ چپاول و ... نمی‌خوایم! نمی‌خوایم!»، «جمهوری اسلامی، رژیم ضد زن، سرنگون! سرنگون!»، «زندانی سیاسی / دانشجوی زندانی / معلم زندانی / کارگر زندانی آزاد باید گردد!»، «کارگر، معلم، دانشجو، اتحاد! اتحاد!»، «ترک، کرد، عرب، بلوچ، متحد! متحد!»، «نه به نظام مردسالار سرمایه‌داری!»، «خشونت علیه زنان را متوقف کنید!»، «ما آماده‌ی مبارزه با مردسالاری / ناسیونالیسم / فاشیسم / سکسیسم / راسیسم / نئولیبرالیسم / امپریالیسم / سیستم سرمایه‌داری جهانی هستیم! ما آماده‌ی سرنگونی نظام مردسالار سرمایه‌داری هستیم! ما آماده‌ی انقلاب هستیم!»، «تجاوز، ازدواج اجباری، ازدواج کودکان، حجاب، خشونت خانگی، جنگ، فقر و ... را متوقف کنید!» و... داده می‌شد و جمعیت با شور و شوق انقلابی همراهی می‌کرد و تظاهرکننده‌گان با دادن این شعارها و پخش موزیک‌های انقلابی در خیابان‌ها توجه عابران را به خود جلب می‌کردند. همچنین وقتی از مقابل سفارت عربستان و ترکیه در مسیرمان عبور کردیم شعارهایی در حمایت از مبارزات مردم این کشورها در مقابل حاکمیت به زبان‌های عربی، ترکی و انگلیسی دادیم.
در مسیر راه‌پیمایی جمعی از فعالین کارزار در یک حرکت خودجوش و زیرکانه، خیلی سریع بر روی پله‌های سکوی بلندی در میانه‌ی یکی از میادین شهر رفتند؛ تا به شکل نمادین، تصاویری از زنان زندانی که اسامی آنان به زبان‌های فارسی و انگلیسی نیز نوشته شده بود را به نمایش بگذارند. عکس‌هایی از زنان زندانی سیاسی اعدامی و به قتل رسیده در زندان‌های جمهوری اسلامی و همچنین عکس زنان زندانی سیاسی که در حال حاضر در زندان‌های رژیم جنایت‌کار جمهوری اسلامی بسر می‌برند؛ زنانی که به دلیل اعتراض به قوانین ضد زن و تبعیض‌آمیز در زندان هستند؛ وکلای مدافع زندانیان سیاسی؛ زنان معترض به حجاب اجباری معروف به «زنان خیابان انقلاب» و فعالین جنبش کارگری و ... با این حرکت نمادین مورد حمایت و همبستگی قرار گرفتند: «من سپیده قلیان هستم! من زینب جلایان هستم! من نسرین ستوده هستم! من آتنا دائمی هستم! من پروین محمدی هستم! من نرگس محمدی هستم! و من ...» ... این حرکت خلاقانه مورد استقبال شرکتکنندهگان قرار گرفت و همگی با شعار «زندانی سیاسی به همت توده‌ها آزاد باید گردد!» با آن همراهی کردند.
شرکتکنندهگان با وجود هوای سرد و باد شدید بعد از یک ساعت راه‌پیمایی در خیابان‌ها در محل «یادمان قربانیان جنگ جهانی دوم» تجمع کردند و با دادن شعار «مرگ بر جمهوری اسلامی!» و «زنده‌باد مبارزات و همبستگی جهانی زنان» برنامه را ادامه دادند.
«تانیا عاکفی» رفیق شاعر، روشن‌فکر رادیکال افغان که از امضاء کننده‌گان فراخوان کارزار زنان نیز هست، دو شعر بسیار پرمعنا و سنت‌شکن در مورد زنان و در ارتباط با حجاب اجباری و روز زن سروده بود. او این اشعار را بسیار زیبا اجرا کرد و به شدت مورد استقبال حاضرین قرار گرفت.
سپس «پریسا» صحبت کوتاهی در دفاع از زندانیان سیاسی داشت. او تأکید داشت تعداد زیادی از زندانیان در زندان‌های رژیم جنایت‌کار جمهوری اسلامی در شرایط سخت و اسفباری بسر می‌برند؛ و جان بسیاری از آنان به دلیل شکنجه و عدم وجود امکانات درمانی و پزشکی در خطر مرگ قرار دارد...
در انتها با دادن چند شعار و خواندن سرود راه‌پیمایی سه‌روزه‌ی کارزار زنان به شکل دسته‌جمعی ـ «آتش بزن بر روسری» ـ برنامه به پایان رسید.
بعد از پایان راه‌پیمایی در یک روز طوفانی و سرد در هلند، فعالین و همراهان کارزار که غالباً راه طولانیِ سفر از هامبورگ به دن‌هاگ را سپری کرده بودند، برای استراحتی کوتاه و تجدیدقوا برای ادامه‌ی سفر در مکانی گرم گرد هم آمدند تا بعد از خوردن شام در فضایی بسیار صمیمانه، آماده‌ی سفر شوند. این پذیرایی گرم البته با رقص و پای‌کوبی به پایان رسید که نشان می‌داد که هیچ اثری از خستگی بعد از دو روز راه‌پیمایی در شرکتکنندهگان وجود ندارد و همگی سرشار از روحیه، شور و انرژی برای ادامه‌ی راه‌پیمایی در بلژیک هستند. با این روحیه و در حالی که عده‌‌ای دیگر از دوستان‌مان از هلند با ما همراه می‌شدند، راهی بروکسل شدیم.
کمیته‌ی برگزارکننده‌ی دومین روز راه‌پیمایی کارزار زنان (7 مارس 2019) در هلند
30 مارس 2019