ما زنان به درازای مرزهای جهان برای پایان دادن به خشونت بر زنان، نه فقط روز ۲۵ نوامبر بلکه هر روز در صف مقدم مبارزه می ایستیم و به مدد مبارزه ی جهانی مان برای تغییر این جهان ستمگرانه مردسالار و خلق جهانی بدون خشونت بر زنان حرکت می کنیم!
آری بر بستر چنین شرایطی است که جمهوری اسلامی به استیصال افتاده است. رژیم از مبارزات زنان علیه حجاب اجباری و ادامهیابی آن که تا کنون گامهای اولیه ولی مهمی را در راستای خلاصی بدن زنان از مالکیت پدر/ مردسالاران در قدرت و خارج از قدرت برداشته است، به هراس افتاده است...
در آستانه یک سالگی یکی از عظیم ترین خیزشهای انقلابی مردم قرار داریم، خیزشی که زنان پیشقراول آن بودند و در آن صحنههای غرور آفرینی از مبارزه را خلق کردند، به سلطه پدرسالاری ضربه زدند و سنگ بنای پایان نهادن به سلطه و اقتدار بر بدن زن را پایه ریزی کردند. خیزشی که به همبستگی گسترده مردم به ویژه با ملیتهای تحت ستم یاری رساند. خیزشی که چشمانداز یک انقلاب تودهای را باز گشود و امید به تغییر جهان کهنه را در بین ستمدیدگان جهان آفرید.
در شرایطی یاد جانباختگان دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ را گرامی میداریم که پرچم دادخواهی مادران خاوران با شعار «نمی بخشیم و فراموش نمیکنیم» در دست مادران خیزش ۸۸، خیزش دی ۹۶، خیزش آبان ۹۸ و خیزش ژینا برافراشته نگاه داشته شده است و به پیش میرود. مادران دادخواهی که از مبارزات عزیزانشان علیه رژیم جمهوری اسلامی و فدا کردن جانشان سرفرازند. مادران دادخواهی که در برابر سرکوبهای وحشیانه رژیم عقب ننشستهاند و با پیامهای نوید بخش شان، به روحیه مبارزاتی مردم علیه رژیم دمیده و هم چنان میدمند.
دوسال از به قدرت رساندن طالبان، این نیروی بنیادگرای اسلامی که تا مغز استخوان، زن ستیز و ضد مردمی است میگذرد. دو سالی که با جنگ طالبان در تمام ابعاد علیه زنان سازماندهی شده است. دو سالی که ستم جنسیتی بر زنان یکی از اصلیترین برنامههای امارت اسلامی طالبان را تشکیل داده است. دو سالی که طالبان با صدور فرمانهای ضد زن و با حمله به زنان برای خانهنشین کردن آنان، افغانستان را به جهنمی برای زنان بدل کرده است.
هشت مارس: اولا کشورهای اروپایی که مسیح علینژاد آگاهانه مردم این کشورها را با دولت های اروپایی مخدوش می کند به خیابان نیامدند. بلکه دولت های اروپایی تمام قد در کنار نسل کشی فلسطینی ها توسط صهیونیست ها ایستاده اند و این نسل کشی را آشکارا حمایت می کنند.
امروز گردهم آمدهایم تا استوار و ثابت قدمتر از هر زمان دیگر، نه فقط بیست و پنجمین سالگرد تولد سازمانمان را جشن بگیریم، بلکه با تکیه بر دستاوردهایی که در طول بیست و پنج ساله گذشته به دست آوردهایم یک بار دیگر اعلام کنیم که نه تنها بر عهد خود در برداشتن نقاب از چهره دشمنان آزادی و رهایی زنان، استواریم، بلکه آگاهتر از گذشته این واقعیت را میدانیم که نوع برخورد و برنامههای نیروهای سیاسی و طبقاتی مختلف به موضوع ستم بر زن و رفع آن - خارج از ادعاهای شان- دماسنجی برای تشخیص میزان پیشرو یا عقب مانده بودن آنان است.
یازدهمین مجمع عمومی را با تقدیم گل سرخ و لوحی به رفیق طاهره شمس آغاز کردیم و از او تقدیر نمودیم؛ لوحی که به روی آن حک شده بود: «به رفیق طاهره شمس، زن مبارزی که برای آزادی و رهایی زنان در افغانستان، ایران و سراسر جهان در تمام دوران زندگیش مبارزه کرده است» همه شرکت کنندگان در مجمع رفیق طاهره را در آغوش کشیدند، از مبارزات خستگی ناپذیرش تقدیر نمودند و اشک شوق ریختند.